به نام او که یادش ونامش ارامش دهنده ی قلبهاست

دلم بدجور طوفانیه بدجور گرفته اس ..خواستم دست به قلم ببرم شاید اروم شم

ولی نمیدونم چرا هرچی سعی میکنم بنویسم نمیشه یه ب غ ض
لعنتی راه گلومو سد کرده....نمیدونم چه مرگمه ؟!
دوره خونه را میم الکی گریه میکنم میشینم اشک میریزم
دیگه اون دختر شروشیطون سابق نیستم
دیگه حتی حوصله ی خودمم ندارم

میرم جلو ایینه به خودم نگاه میکنم....
.
.
.
وای خدای من چی میبینم..این کیه؟؟این منم؟؟
مرا چه شده است...؟
این چه رنگیه؟احساس میکنم مُردم چرا انقد سفید شدم؟؟
چرا لبام دیگه برق نمیزنه؟؟انگار گرد مرده ریختن روشون..

میترسم بیشتر ازاین جلو ایینه وایسم باشتاب خودمو میکشم کنار
چرا من از خودم ترسیدم؟
قید دید زدن خودمو تو ایینه میزنم
کنترل تلوزیونو تو دستم میگیرمو بی هدف شبکه هار و بالاوپایین

میکنم....چیز خاصی نداره میزنم  شبکه چهار
داره راز بقا نشون میده....میشینم با دقت نگاش میکنم
یه اهوی خوشگلی داره تو یه دشت قدم میزنه .چند تای دیگه ام
اونطرفش وایسادن...یهو یه پلنگ از پشت بوته ها کمین میگیره..
وای داره خیز بر میداره که شکارش کنه...اعصابم کامل متشنج شده تلوزیون و
خاموش میکنم کنترل وپرت میکنم روزمین....
کتاب دستم میگیرم که مثلا بخونم خط دومو نخونده برمیگردم به خاطرات چن وقت پیشم
اونموقه که معنی گریه رو نمیدونستم وهمیشه لبخند روم لبم بود...
بیاد اون روزا یه لبخند میاد گوشه لبم......ولی چن ثانیه بعد یه قطره بزرگ اشک
سر میخوره روگونه هام وشوریشو رولبام حس میکنم..
قید کتاب خوندنم میزنم....
میام میشینم پشت سیستم بلکه حال وهوام عوض شه ولی چه فایده
اینجا هم همش دعواس سر یه چیزای مسخره...میخام کامپیوترو خاموش کنم بلند شم
یهو دلم میخاد فید بزنم بعد برم...یه فید میزنم ولی تلخیشو هیچ کس جز خودم درک نمیکنه
لایک وباز نشر میخوره نمیدونم از سر دلسوزیه یا اینکه اوناهم مثه من حسش میکننن..
اه اه..حوصله ی نوشتنم دیگه ندارم...تابستونم داه به بطلات میگذره..
اه گنده ات بزنن دختره دیوونه که حوصلمو سر بردی....
اینهمه وراجی کردم تا خودمو خالی کنم..یکم اروم شدم:)
اخیشششششششش

پی نوشت :
به کسی نخواهم گفت

با من چه کردی ...

نمی خواهم عشق

برای آدمها کابوس شود...