کودکی
دلم کمی کودکی میخواهد
دوست دارم چشمانم را ببندم و به روزهایی خیلی دور فکرکنم
روزهایی که کودکی پنج ساله بودم
تمام روزرا لحظه شماری میکردم تا عصر شود و مادرم اجازه بازی دهد
لباس چین دار صورتیم را همراه ساق شلواریم می پوشیدم
موهایم را خرگوشی میبستم
میرفتم جلوی آیینه..لبخندی پهن میزدم
تادندان های ریزوسفید ِ شیریم را به رخ آیینه ی اتاقم بکشانم
به قول بابایی دندان هایم را موش خورده بود..
دو تااز دندان های جلویم خوراک موش های نا مریی شده بودند
 که هیچ موفق به دیدارشون نشده بودم
دامن چین دارم راکه نقطه های کوچک سفید داشت با سر انگشتانم میگرفتم
وجلوی آیینه برای خودتعظیم جانانه ای میکردم
ودر دل خود از خنده ضعف میکردم
دم ِ در خانه مان همیشه لی لیِ کشیده شده بود
سنگ مرمر را بر میداشتم
پرت میکردم خانه اول وبازی را شروع میکردم
یک پایم را بالا میگرفتم
بپر بپر شماره های خانه ها را زیر پایم له میکردم
.. .. ..
درست شش سالم بود که آنها به دنیا امدند
هیچ وقت یادم نمیرود
وقتی مادرم از بیمارستان برگشت خانه خودم را دو ساعتی در اتاق حبس کردم
قهر کرده بودم..یا به قول بزرگترا حسودی کرده بودم
هر چه باشد سخت است دردانه باشی ..نازدانه باشی
و بعد..
دو پسر زشت بشوند هوویت..
یادم نمیرود چقدر پدرم را زدم وقتی یکی از برادرانم را به آغوش کشیده بود
و قربان صدقه اش میرفت
بغض کرده لب هایم را برچیده بودم و به چشمانش خیره شده بودم
با حرصی که در صدایم مشهود بود سرش داد میزدم که چرا
گفتی :پسر پسر قندِ عسل..جانِ پدر..عشقِ پدر
گریه کنان داد میزدم:
مگه خودت نمیگفتی من شیرین زبونت هستم..مگه نمیگفتی نفسِ بابایی..ها؟..
پس چرا حالا قندِعسل دار شدی ...چرا اینا شدن عشقت..
وتو لبخند زنان به آغوشم کشیدی آرام آرام موهایم را ناز کردی وگفتی:
"تو آروم جونمی..من که دختر نازمو با دنیا عوض نمیکنم..تو یدونه ی بابایی..تو زهرای منی"
ومن گریه کنان درجواب حرفهایت فقط میگفتم:
"نمیخوام..نمیخوام"
لحظاتی بعد درآغوشت که مطمئن ترین جای دنیا بود به خواب میرفتم
.. .. ..
یادش بخیر کلاس اولم را..
مادرم از صبح بچه هارا که تازه نشستن را یاد گرفته بودن به خاله ام سپرد
تا بامن به مرکز سنجش بیاید
دستم را در دستش فشرد گفت:
خانمی شاید یه واکسن کوچولو بهت بزنن گریه نکنی یه وقت..تو دیگه خانم شدی
ومن از ترس چشمان درشتم را درشت تر کردم ومظرب به لبهایت چشم دوختم
تا بتوانم کلمه های بعدی که از دهانت خارج میشد را حلاجی کنم
با زور و کشان کشان مرابه داخل مرکز بردی ونشاندی
روی صندلی تا قطره ی مخصوص واکسن را بخورم وبعدواکسنم را بزنم
از ترس درد آمپول..فکر شومی به مغزم خطور کرده بود
با بغض رو به پرستار گفتم :
به مامانم بگو بره بیرون میخوام تنهایی آمپول بزنم
با اشاره ی پرستار مادرم رفت..
ومن هم فرصت را غنیمت شمردم واز مرکز فرار کردم
تا خودِ خانه گریه میکردم ومیدویدم که جلوی در سینه به سینه پدرم برخورد کردم
از ترس لکنت زبان گرفته بودم که پدرم عصبی داد زد:
کجا بودی که داری گریه میکنی ونفس نفس میزنی...مامانت کجاست؟
آنچنان عصبی فریاد زد که احساس کردم پرده ی گوشم به مغز سرم اعصابت کرد
بیچاره مادرم تمام کوچه های محله را زیرپا گذاشته بود تا شایدپیدایم کند
.. .. ..

دلم برای نوازش ها..خنده ها..گریه ها ..دادهای عصبی پدرم تنگ شده است.
دخترک لوس کلاس اول کجا..دخترک تنهای  دانشجو کجا
چه تضاد جالبی است بین گذشته وحال
ما انسان ها رسممان چنین است ..حال را بیخیال رها میکنم
و دو دستی گذشته را می چسبیم تا شاید فرارنکند..هع خنده دار است..
گذشته ای که مرور کردنش هم درد دارد خنده داراست..
خنده دار
                                                                                                                                 
                                                                                   پ.ن  : دلم اندکی کودکی میخواهد..بازی با عروسک هایم..                                                                                                                              

نوشته شده در یکشنبه 92/2/29ساعت 7:4 عصر توسط نگین نظرات ( ) |