لحظه هایی هست که دلت می خواهد آرام بنشینی و تکیه کنی

بر چیزی

بر جایی

نه بر کسی.

که مدتهاست از تکیه کردن بر آدمها پرهیز کرده ای

می هراسی از اینکه در اوج آرامش یکی پشتت را خالی کند و روی هوا معلق بمانی

لحظه هایی هست که نمی توانی حتی بر باد هم تکیه کنی

شاید تند بوزد و از جا به درت کند

شاید آرام بوزد و پشتت را نوازش دهد

و شاید وزیدن را متوقف کند.

آموخته ای که تکیه کردن را فراموش کنی و چگونه محکم ایستادن را بیاموزی.

آموخته ای که محکم بایستی

راسخ.

قاطع

آنقدر که اگر بادی

گردبادی بوزد تو هیچ نفهمی و تنها بایستی.

تنهای تن ها.
اما تکیه گاهی وجود دارد نه تنها در دنیا.....
در ان دنیا هم پشتت را خالی نمی کند و همانا بهترین تکیه گاه هست

خدایا بهترین تکیه گاهم.........

.بهم ارامش عطا کن

نوشته شده در دوشنبه 91/4/12ساعت 1:1 صبح توسط نگین نظرات ( ) |